Dit artikel verscheen op 16 juli online en in print in dagblad Trouw.
Het Europees kampioenschap voetbal voor vrouwen dat dit jaar in Nederland wordt gehouden mag de komende weken rekenen op veel aandacht. Inmiddels staan veel vrouwen op de grasmat, maar daaraan ging een lange strijd vooraf. Vier generaties Nederlandse speelsters vertellen over hun drive.
‘Ik vind voetbal spannender dan turnen’
“Ik had een keer een gymfeestje en aan het eind deden we een potje voetbal. De gymleraar zei dat ik goed was en ik vond het leuk, dus toen ging ik op voetbal”, vertelt Mare Potma (10) uit Leiden. “Ik doe het nu twee schooljaren, ik speel heel graag. Eerst zat ik op turnen, maar voetbal vind ik spannender. Mensen vinden het niet gek dat ik als meisje op voetbal zit. Sommigen vinden het wel bijzonder, en leuk.
Mijn club heet VV Oegstgeest. We trainen twee keer per week en spelen een wedstrijd. Ik sta meestal de ene helft op goal en de andere helft ben ik spits. Als spits scoor ik best wel veel, maar ik wilde ook graag leren om te keepen.
Scoren vind ik heel leuk, maar als keeper een bal tegenhouden ook. En winnen natuurlijk.
In mijn team zit ook een vriendin uit mijn schoolklas. Uit andere klassen zijn er ook meiden die voetballen. Bij VV Oegstgeest voetballen zo veel meisjes dat we geen gemengd team hebben maar een heel meidenteam, van elk niveau is er een.
Ik blijf nog heel lang spelen. Het is leuk dat het EK Vrouwenvoetbal in Nederland is, meestal kijk je alleen naar mannenvoetbal.”
‘Vrouwen voetballen stoerder’
“Ik begon met voetballen toen ik 19 was”, zegt Loes doorn (27) uit Sappemeer. “Ik wilde al veel langer voetballen maar zat op korfbal, en ik denk toch dat voetbal voor meisjes nog niet zo gewoon was. Maar toen ik bij mijn studentenvereniging in Groningen hoorde van een vrouwenteam, dacht ik: waarom ga ik niet? Het meetrainen was onwijs leuk en ik had er aanleg voor. In het begin moesten we nog ver rijden om een tegenstander in de regio Groningen op te zoeken, maar in die acht jaar zijn er steeds meer vrouwenteams in de buurt gekomen.
Sinds afgelopen zomer speel ik bij Groen Geel in Groningen, vierde klasse, een team met ontzettend leuke meiden. Tijdens mijn zwangerschap hielden we regelmatig contact en ze kwamen op kraamvisite toen ik vier maanden geleden mijn dochtertje kreeg.
Ik vind het leuk om als meisje te zeggen dat ik voetbal. De vrouwen die ik spreek vinden het ook stoer, al denk ik niet per se dat je stoer hoeft te zijn, je moet gewoon van teamsport houden. Jongens nemen het wat minder serieus, een vrouw die voetbalt. Dan ga ik wel in de aanval. Vrouwen voetballen veel stoerder. Mannen gaan bij elk tikje liggen, vrouwen gaan meteen door. Misschien toch omdat ze de schijn tegen hebben.”
‘We hebben een inhaalslag gemaakt’
“Mijn twee zoontjes voetballen bij DRC, Durgerdammer Racing Club. Twee seizoenen geleden ben ik er zelf ook begonnen en het is onwijs leuk”, vertelt Jacobien de Brauw (42) uit Durgerdam. “Als klein meisje voetbalde ik met mijn broertjes mee, maar ik heb er nooit over gedacht om bij een club te gaan. Als ik opnieuw zou mogen kiezen, was ik zeker op voetbal gegaan, maar dat was in mijn tijd geen mogelijkheid. De meeste vrouwen in ons team, allemaal 35-45, hebben een soortgelijk verhaal: eerst was voetbal geen optie, toen werden we moeder van voetballende kinderen. En nu, op wat latere leeftijd, zijn we toch gaan voetballen.
Ik vind het te gek dat het EK in Nederland is. Mijn jongens kijken ook, ze vinden er niks minderwaardigs aan. Soms gaan ze na een wedstrijd op tv zelf voetballen en dan hoor ik ze: ‘Ik ben Merel van Dongen’, ‘Ik Anouk Hoogendijk!’.
De meisjestak bij DRC is inmiddels onwijs groot geworden. Het begon met een klein dorpsclubje, maar de vrouwen hebben een enorme inhaalslag gemaakt. De sfeer op een club verandert als er ook meisjes zijn. Het wordt gezelliger, wat minder ‘mannig’, en de jongens blijven langer bij de dorpsclub voetballen. In het spel zelf zie je ook een verandering. Vroeger voetbalden vrouwen toch op een mannelijke manier, nu spelen ze slimmer en technischer. Het is sexyer geworden.”
‘Wij dachten, dat kunnen we ook!’
“De vrouwen stonden altijd langs de lijn met de kinderen, terwijl de mannen voetbalden”, vertelt Marijke Barend (70) uit Amstelveen. “Maar wij wilden ook, dus toen begonnen we bij SC Buitenveldert een vrouwenteam, begin jaren zeventig. Ik was altijd al sportief, hield van voetbal en we dachten: dat kunnen wij óók.
Het was natuurlijk wel de Dolle Minatijd. Ik was verdediger, en fel. Ik wilde niemand laten passeren. Op onze club steunden de mannen ons heel erg. Daarbuiten was het echt een mannenbolwerk. Ik heb er vooral voor moeten vechten om mijn dochter in die tijd te laten meespelen in het jongensteam.
We hebben nog bijna een rechtszaak gehad tegen de KNVB, het zou ongezond zijn voor meisjes om te voetballen. Maar uiteindelijk mocht ze. Meteen in het eerste, zo goed was ze. De ironie wil, eerst mocht ze niet en later wilden ze een seksecontrole laten uitvoeren omdat ze zo goed was dat ze geen meisje kon zijn.
Ik vind het schitterend dat het EK in Nederland is, uitverkocht en wel. Mijn man Frits en ik zijn veel in het buitenland en in vergelijking zie je dat het lang geduurd heeft voor hier het kwartje viel: er is niks bijzonders aan vrouwen die voetballen, wij kunnen dat ook gewoon.”