Hier vind je artikelen en recensies die ik voor krant, tijdschrift of mezelf heb geschreven.
Ik ben ook steeds meer bezig met fotografie, zoals de foto’s bij dit en dit artikel. Voor mij een geweldige aanvulling op tekst. Mijn fotografieportfolio kun je zien op mijn Instagram.
Benieuwd wat ik voor jou kan doen? Kijk bij diensten of neem direct contact met me op.
Rob (50) was juist degene van wie anderen leenden. Hij was altijd vrijgevig, wilde altijd wel betalen: ‘Als ik nog 75 euro had en morgen kwam er weer salaris dan dacht ik: wat kan ik eens voor leuks doen om dit op te maken?’ Af en toe gaf hij wel te veel uit en stond rood, maar dat loste hij vrij snel weer op. Of zijn vrouw, die de bankzaken regelde.
‘We hadden allebei een goeie baan, ik als offsetdrukker; we konden uit eten, leuke dingen doen. Ik was aan die manier van leven gewend toen we gingen scheiden in 2010. We hadden veel kosten en kregen het huis niet verkocht.’ Toen kwamen de schulden, aanmaningen, deurwaarders. ‘Ik hield altijd wel van een borrel en een jointje. Ik raakte verslaafd aan coke, echt een heel dure hobby, en kreeg steeds meer schulden.’ Het huis werd na een opknapbeurt uiteindelijk verkocht, maar een halve ton onder de vraagprijs, bovenop de 10.000 schulden die hij ondertussen al had.
Continue reading →
Op haar zeventiende werd Kimberley (nu 24) uit huis geplaatst door jeugdzorg. Op school werden signalen opgepikt dat ze werd verwaarloosd door haar moeder en mishandeld door haar stiefvader. Het traject van jeugdzorg, pleeggezinnen en beschermd wonen liep voor haar opmerkelijk goed, waardoor ze nu werkt, studeert, en op zichzelf woont, met kat. ‘Ik heb veel geluk gehad,’ zegt Kimberley, ‘ik weet dat het ook anders kan.’
Continue reading →
Het verhaal van Femke (36) is heftig, maar helaas niet uniek. Nadat de relatie met de vader van haar eerste twee kinderen uit ging, ontmoette ze in 2012 tijdens het uitgaan een man die ze Ex noemt. ‘Hij zag er stoer uit, dat trok me aan in hem. Ik vond het spannend om met hem om te gaan, maar was niet echt verliefd op hem en wilde eigenlijk geen nieuwe vriend’, vertelt Femke. Toch zou ze twee en een half jaar een relatie met hem hebben – en uiteindelijk terecht komen in de vrouwenopvang bij Blijf Groep.
Dit interview schreef ik voor Valente, branchevereniging voor maatschappelijke opvang, beschermd wonen en vrouwenopvang. De foto’s zijn ook door mij gemaakt.
Ruim dertig jaar duurde het voor Henk (57) een definitieve diagnose kreeg. Gedurende al die jaren zocht hij, in verschillende woonvormen, met allerlei banen en begeleiding, naar zijn plek in de maatschappij. ‘Drie jaar geleden viel alles een beetje op z’n plek. Ik voel me nu goed, en nuttig.’ Hij kijkt naar zijn vriendin Mariëlle (41) die naar hem glimlacht. Continue reading →
Negen maanden is hij nu dakloos. Michel (44) vertelt het vrij laconiek, in de tuin van het hotel waar hij gehuisvest is sinds de uitbraak van het coronavirus. ‘Een dakloze is een junk die over straat loopt. Dat dacht ik zelf vroeger ook. Natuurlijk zijn die er, maar er zijn zo veel verschillende dakloze mensen. Ik ben er nou ook een.’
Na twee maanden in de dag- en nachtopvang van Kwintes kreeg Michel een eigen kamer in het min of meer leegstaande hotel ISVW in Leusden. Ontbijt, lunch en avondeten worden voor hem en negen andere dakloze mannen geregeld. ‘Slecht heb je het helemaal niet hier, maar je wilt gewoon je eigen plekje.’
Die eigen plek raakte hij vorig jaar kwijt toen hij zichzelf en zijn huis verwaarloosde. ‘Mijn eigen bedrijfje ging failliet en ik kreeg schulden. Mijn relatie was over. Zij deed bovendien mijn administratie en alles, ik ben daar heel slecht in.’ Dus verloor hij het overzicht. Opende zijn post niet meer en stopte met voor zichzelf zorgen. ‘Ik zag geen uitweg meer. Dan ga je vluchten en blijf je doorrennen tot het te laat is.’
Wie op een verjaardagsfeestje vertelt dat hij in de forensische zorg werkt, kan nog al eens verschrikte blikken krijgen: is dat niet gevaarlijk, en zwaar? Dat kan, maar het is vooral heel mooi werk, vertellen Suzanne van Dijk en Daniëlle Verhoeven in de maandelijkse serie Leden in beeld van Valente.
Tot in de jaren tachtig woonden er de Zusters van de Goddelijke Voorzienigheid, daarna scheen de zon nog een aantal jaar door de glas-in-loodramen op Rooms-Katholieke kerkgangers. Tegenwoordig staan er geen altaar en kerkbanken, maar een tafeltennistafel en enkele fietsen in het middenschip van de kerk. ‘Het blijft een indrukwekkend gebouw’, lacht Daniëlle Verhoeven terwijl ze rondleidt in de voormalige kerk aan de Aalbersestraat in Amsterdam.
Het gebedshuis is in 2016 verbouwd tot studio’s op de begane grond en op de eerste verdieping, waar dertig cliënten van HVO-Querido wonen. De meeste met een forensische titel, allemaal met psychiatrische problematiek. Verhoeven is begeleider voor vijf van hen. Ze werkt nu drie jaar aan de Aalbersestraat: ‘De combinatie tussen forensische zorg en psychiatrie hier is geweldig interessant. Ik ben altijd nieuwsgierig naar wat erachter zit; waarom mensen delicten plegen en hoe we kunnen helpen dat te voorkomen.’
Op 1-1-2020 fuseerden Federatie Opvang en de RIBW Alliantie tot Valente, branchevereniging voor participatie, begeleiding en veilige opvang. Artie van Tuijn was van 2012-2019 voorzitter van de RIBW Alliantie en al zo’n vijftig jaar werkzaam in de branche. Hij blikt terug op het ontstaan van RIBW’s, de lessen die hij leerde van psychiater Douglas Bennett, en kijkt vooruit naar de rol van Valente als eigentijdse brancheorganisatie.
‘Mijn keuze voor de psychiatrie was geen bewuste. Eind jaren ‘60 studeerde ik Engelse Klassieke Literatuur aan London University. Ik vond het eerlijk gezegd al snel dodelijk saai, en mijn aandacht werd getrokken door de levendige en politiek-maatschappelijk betrokken faculteit sociologie. In 1970 stapte ik over naar de afdeling medische sociologie, die nauwe contacten onderhield met psychiater Douglas Bennett, geneesheer-directeur van het Maudsley Hospital in Londen, en nestor van de Engelse rehabilitatiebeweging. Hij werd mijn mentor.
Voor Valente, branchevereniging voor participatie, begeleiding en veilige opvang, schrijf ik iedere maand een artikel over de vereniging en haar leden. In november: Veerkracht voor de kinderen in de vrouwenopvang van MO Den Bosch.
De laatste jaren worden kinderen in de opvang steeds meer gezien als individuele cliënten, en niet alleen als meekomend met de moeder. Daardoor is er veel meer aandacht voor hun eigen wensen en behoeftes, en hoe zij kunnen worden geholpen bij de gevolgen van huiselijk geweld. Hun tijd in de opvang wordt daardoor meer dan alleen verblijf, maar ook een mogelijkheid om te herstellen.
Voor Valente, branchevereniging voor participatie, begeleiding en veilige opvang, schrijf ik iedere maand een artikel over de vereniging en haar leden. In september: Jules van Dam (Tussenvoorziening) over dakloosheid in Utrecht.
Een echte idealist was Jules van Dam toen hij begin jaren tachtig afstudeerde als ontwikkelingseconoom. Banen op dat gebied waren schaars, dus begon hij als vrijwilliger met de wereld verbeteren. ‘Het was eigenlijk een heel leuke tijd, ik heb van alles gedaan,’ zegt Van Dam: ‘bij de India-werkgroep, de werklozenbond, een tijdje geklust, een tijdje gedacht dat ik schrijver was, en ook als vrijwilliger begonnen bij de Sleep Inn.’ Nachtopvang Sleep Inn, nu onderdeel van de Tussenvoorziening, werd toen nog gerund door vijftien vrijwilligers, maar dat veranderde al gauw.
Voor Valente, branchevereniging voor participatie, begeleiding en veilige opvang, schrijf ik iedere maand een artikel over de vereniging en haar leden. In augustus: Het Open Huis, de Haarlemse locatie van stichting Ontmoeting.
In een kerkgebouw in de Haarlemse wijk Schalkwijk vind je wijkcentrum Het Open Huis, onderdeel van de christelijke stichting Ontmoeting. Ontmoeting werd in 1988 in Rotterdam opgericht door enkele predikanten, als daklozenopvang. Inmiddels werkt de stichting door het hele land, met twintig locaties, en richt zich vooral op ambulante begeleiding. Het Open Huis werd drie jaar geleden geopend als een project en is nu een op zichzelf staande locatie. Hun doelgroep is niet alleen de dak- of thuisloze of anderen in een kwetsbare positie, maar iederéén in de wijk.