[Dit artikel schreef ik voor de PDOJ.]
Eén verkiezingsposter hangt er in de Rotterdamse Schutterstraat. Van de Partij voor de Dieren, uit 2012. De gordijnen zijn net zo vergeeld als de poster. Er is niemand thuis om te vertellen of de partij van Marianne Thieme ook dit jaar kan rekenen op steun vanuit Crooswijk. Er hangen wel meer posters achter de ramen in deze armste wijk van Nederland maar die zijn van Cyclops, Ad Hoc en andere bedrijven die gespecialiseerd zijn in leegstand.
Een poster van Cyclops in een
leegstaand huis in Crooswijk.
Een postbezorgster loopt langs. ‘Ik heb verkiezingsposters rondgebracht, maar wie hangt ze op? Er wonen hier veel mensen van buitenlandse origine, ik vraag me af of die gaan stemmen. Ik zie in elk geval geen posters.’ Ook in de wijken Hillegersberg, Oude Noorden en Kralingen zijn posters voor het raam een zeldzaam verschijnsel.
In Utrecht vindt de oplettende kijker meer affiches. Studente Julia van der Spoel heeft een poster van D66 op haar raam geplakt. Ze legt uit dat ze het belangrijk vindt om te laten zien waar ze achter staat. En ze krijgt leuke reacties als ze mensen op bezoek heeft. ‘Het gesprek komt dan al gauw op gang, over stemmen, de zorg en andere verkiezingsonderwerpen.’ Een paar straten verderop doet een dame de deur open van een bovenwoning met CDA-poster. Haar man is lijstduwer. Of ze het zelf eens is met de poster laat ze liever in het midden.
Een GroenLinks-poster in Utrecht.
SP heeft in Utrecht een belronde gehouden onder zijn leden om animo voor de posters te toetsen. Van de 1150 leden wilden er 120 een poster. Die overige duizend hebben verschillende redenen, zeggen Gus Ootjers (20) en Jeroen van Rosmalen (27) op het Utrechtse partijkantoor. Het heeft geen zin omdat ze op een flat wonen, ze durven niet, of verwachten vragen van buren waar ze geen antwoord op weten. Zelf hebben de jongens allebei een grote poster achter het raam, Jeroen ook een button op zijn jas. ‘De reacties op straat en van bezoek zijn positief, maar vooral op dat we als jonge mensen betrokken zijn bij de politiek.’
Sander, die de balie van het landelijke GroenLinks-kantoor bemant, weet niet waarom mensen geen poster op durven te hangen. Een wat oudere dame die het kantoor binnenwandelt komt juist wél een poster voor achter haar raam halen ‘Die Jesse heeft zo goed werk verricht, dat moet worden beloond’, zegt ze ferm.